Highschool ako nung hindi ko pa alam mag-mahal at panay aral an
inaatupag ko, sabi nga ng mga friends ko eh tatanda nalang akong mag-isa kasbay
ng aking mg analalaman at panahon. Hindi ko na lang pinapansin ang mga sinasabi
nila dahil alam kong darating din ang panahonb ko sa ganyang mg abagay, hindi
man ngayon, bka bukas o sa susunod na araw. At kung hindi man dumating ang
takdang panahon, handa akong lumigaya ayt tumanda kasabay ng aking talino at
panahon.
Ngunit isang araw…
Naglalakad ako sa may oval kasama mga kaibigan ko nang may nag
abot sa akin ng isang rose. “naks naman Dreah, kanino galing?” tanong ni Clare.
Wala akong kaalam alam kung kanino galing ang rose kaya ngumiti na lamang ako
at ang alam ko pa ay nag kamali ng pinag abutan ang bata. “grabe ah, kanino
naman sana galing to?” tanong ko sa mga kaibigan ko. Lahat sila nagtawanan “it’s
time Dreah…finally may taong naglakas loob.” Sabi ni Sam.
Marami na akong natanggap na mysterious gifts na wala talaga
akong idea kung sino ang mastermind ng lahat. Ang hirap ng ganito feeling ko
pinagbabantaan ang buhay ko, ayaw ko na ngang lamabas ng bahay dahil baka
biglang may mag aabot na naman saakin ng kung anu- ano. Kung mahanap ko lang
kung sino tong “pesteng” to na nagbibigay ng kung ano ano sa akin ay ibabalik
ko talaga lahat ng magi to at sasabihing “kung ipinamigay mo sana sa mga
mahihiap yang perang ipinambili mo ng mag to, matutuwa pa ang buong mundo.”
Ayoko talaga ng ganito.=(
Pagpasok ko sa room nakangiti lahat ng aking mga friendtacles “o
ano may bagong chismax na naman kayo?” lahat sila napangiti at itinuro ang
chair ko. “shoot! Ano na naman ito? Guys, ayoko na, tama na, tanggap ko na
hindi ako magkakaboyfriend any way….i don’t need it.” Lantad na sinabi ko sa
aking mga friends. “Dreah, ano ka ba? Hindi kami ang nagbibigat ng mga to,
swerte mo naman ah.” Sabi ni Sam. Napahiya ako sa harap ng klase at umupo na
lang. hinawakan ko ung rose at ang letter (xet katakot baka sabihing mag-
hintay ka sa gate..mamatay ka na)
Dreah,
Alam ko agod ka
na kakatanggap ng mga bagay na ipinapaabot ko para ibigay ko sayo. Sorry,
naghahanap lang ako ng lakas ng loob para magpakilala sayo, sana hindi mo
isipin na stalker ako o anu man…sorry talaga…torpe ako oo, pero handa akong
sabihin sayo kuna ano tong nararamdaman ko sa tamang time.
MISTERYOSO
Shet naman o…kung saksakan ba naman ng korni tong taong to. “dreah,
derive the equation of this..” biglang sabi ng teacher ko. Tumayo ako at
sinolve kung ano man ang iniuutos sa akin ng teaher ko. “pay attention, Drea.”
Sabi ng teacher ko at nabigla ako. Parang ang tanga tanga ko na nung narecieve
ko yung unang rose na iniabot sa akin ng MISTERYOSO na yan.
Sumunod na subject ang chemistry , ang subjectna kahit ang
valedictorian ng klaseng to ay magdudugo ang utak. Isang taong wirdo lang naman
ang alam kong may paborito ng subject na ito eh, ang nag iisang kaklase kong
intsik na parang kasama sa group ng mga K-pop na sikat na sikat ngayon. Siya si
Klein Alvin Yoso, minsan nagging kapartner ko siya sa chemistry, akalain mo
bang gawin na niya lahat sa sabihin sa aking baka masira ang deskarte niya?
Gusto ko siyang idissect noon at isa isahin ilagay sa giant vial mga laman loob
niya. Hindi naman kasi ako yung klase ng matatalinong tao na tahimik sa isang
tabi at super weird na kausap, matalino ako sabi nila at may social life. Eh
itong Klein na ito eh, oo matalino nga, pero saksakan sa yabang. “Dreah, do the
redox equation of this.” Biglang sabi ng teacher namin, ayaw ko tumayo sa upuan
ko dahil feeling ko pagtatayo ako eh bagong dimension na agad ang kakatayuan ko
–ganyan kalupit tong chem subject. Ngunit tumayo ako,naglakad papunta sa may
pisara at ginawa ang inuutos ng teacher at sa kamalasan ba naman ay nagkamali
ako at biglang umapela si Klein. “mali, mali lahat ng equation mo.” Sabi niya!!
Akalain mo bang ipahiya ako sa harap ng mga tao, kunh pwede ko lang siyang
imute parang ung movie na pinanuod ko na Click. Natapos ang buong subject at
tuwang tuwa ako sa tuwing sasabihin ng teacher ko na “good-bye class”
Uwian na ng hapon nang nakasalubong ko si Klein, pababa ako at
paakyat siya. Nagkatitigan kami, napayuko nalang siya nang binigyan ko siya ng
tiger look. Kung pwede ko lang gawin ang ginagawa ng zombie sa PVZ matagal ko
ng ginawa sa kanya yun.
Chapter 2: naalala mo?
Sa lahat naman ng kamalasan ko ngayung araw na ito, umulan pa
talaga. Naghintay ako na humupa ang ulan, pero super tagal na uubusan na ako ng
pasensya. “may payong ako.” Sabi ng boses sa likod ko na ikinagulat ko. “ah,
uhm may payong ka nga, care ko?” sabi ko dahil nakita kong si Klein iyon. “gusto
mo makisukob?” tanong niya na parang ipinapamukha sa akin na “belat may payong
ako, in your face!” “uh wag na hintayin ko nalang na mawala tong ulan.” Sabi ko
sabay nginiting aso. umupo si Klein sa tabi ko “o bakit ka umupo?” tanong ko
sakanya at lumayo nang kaunti dahil feeling ko may asama siyang gagawin sa
akin. “hintayin ko nalang din humupa ang ulan.” Sabi niya sa akin sabay
tinginsa malayo at napangiti ako dahil ang alam ko sa talang buhay niya ay
ngayon lang siya nagging mabait sa akin.
Naalala naming sa tagal ng paghupa ng ulan ang aming mga “past”.
“naalala mo ung nahulog ung pencil mo sa labas ng room nuong grade 1 tayo?
Tanong niya sa akin at napangiti ako “oo naman, pinahiram mo yung pencil mong
kabibili ng mama mo tapos ipapabayad mo sa akin bawat letra na isususlat ko
gamit ang lapis mo.” Natawa siya sa paraan ng akin pagkaalala. “oo nga, pero
hindi mo binayaran kaya may utang ka parin hanggang ngayon sa akin.” Sabi niya
at binatukan ko siya. Saksakan talaga ng kabulastugan tong taong to sabi
ko sa sarili ko. “naalala mo nung grade 5, ung Christmas party?” tanong ko sa
kanya sa pagaakalang makakabawi ako.” Oo naman, yung nabunot natin isa’t isa?
Ahahahah…parehas pa tayo ng regalo parang tanga, sinabi ko kasi sa mama ko na
samahan niyang bumili mama mo pero di ko sinabi kung sinu nabunot ko.” Sagot
niya at nagulat ako. “naalala mo nung classpicture natin nung first year?”
tanong niya at nagtaka ako panay naalala naang pinag-uusapan naming eh problema
ko kung pano makakauwi. “oo nung katabi kita at sinungayan mo ako kahit formal
yung picture nayon.” sagot ko napangiti siya sa akin at sinabing “sorry =)”
napangiti na rin ako “ayus lang yon.” “maaalala mo kaya tong araw na to?” sabi
ko, nagulat ako sa mga salitang lumabas sa bibig ko. “oo naman.” Sagot niya at
bumilis heart beat ko =) “bakit naman.” Tanong ko sa kanya at kahit nakatingin ako sa malayo naramdaman
kong napatingin siya sa akin “kasi late na akong uuwi kakahintay na humupa ang
ulan kasama ka.” Sagot niya at hinwakan ang kamay ko, tumigil ang daigdig ko “shet
ano to” sigaw ng isip ko.”gagi ka talaga.” Sabi ko sabay hila layo ang kamay
kong kunwaring aayusin ang buhok ko.
Napahinga siya ng malalim. “payungan nalang kita pauwi late na
rin eh.” Sabi niya at tumayo. Napagisip-isip ko na gabi na rin pala kaya sumabay na ako. Naglakad kami pauwi
dahil para sa kanya sayang pamasahe. “sabi nila pag-umuulan daw at umaaraw may
kinakasal na dwende.” Sabi niya at deretso parin ang tingin sa kadiliman ng
paligid. “oo, alam ko yon.” Sagot ko na napatingin sa kanya. Napatingin din
siya sa akin at sabing “pano kung umuulan na gabi? May kinakasal na tayo?”
banat niya. “korni mo.” Sabi ko at naramdaman kong may kiliti sa aking tiyan. “katulad
ng isang umagang may ngiti…” awit ni Klein. “katulad ng hangin sa aki’y
dumadampi” tinuluyan ko naman ang awit niya. At nagsabay kaming umawit “na ako
sayo’y maghihintay, na ako sayo’y mag-aabang katulad ng isang bata na umiibig.” Biglang natiil ang ulan kaya nagtawanan kami,
isinara niya ang payong at ginawa itong mic “ikaw parin ang hanap ng pusong
ligaw!!!!” awit niya at natawa lang ako. Nakarating na kami sa bahay ko,”dito ka nap ala.” Sabi niya. “oo, bye ingat ka.”
Sabi ko at binuksan ang pinto at pumasok. Ngayon lang ako Masaya na umuwi na
hindi kasama ang aking mga kaibigan, hindi ko mabura ang ngiti sa aking mukha
na pansin din ng aking mommy “anong meron sayo ang saya mo?” tanong niya. “wala,
katulad ka kasi ng isang bata na umiibig” saaot ko at alam kong napangiti siya
dahil Masaya siya pag sinasabing para siyang bata. “naalala mo nung grade 4
kayo ni Klein?” tanong nang mama ko at nagulat ako dahil kahit dito sa bahay ay
meron ang salitang naalalamo?”hindi po bakit?” tanong ko “nung halos mapuyat na siya kakabantay sayo sa
hospital noong dinegue ka ng super?di ko alam kung bakit siya anduon pero sabi
naman ng mama niya ay gusto ka niyang Makita.” Napatigil akong kumain at
napangini, tanging “talaga?” nalang ang nasabi ko pero deep inside tuwang tuwa
ako hindi ko alam kung bakit.
Gabi na nang nagtext si Klein sa akin “good night and tnx….gm”
natuwa naman ako sa text niya kahit nonsense di ko parin binura. “gudnyt =)”
reply ko at natulog na rin.
Chapter3: mahal kita kasi….
Matagal tagal na rin kaming di nag uusap ni Klein dahil sa mga
schedule at mga projects na rush dahil malapit na mag end ang first sem. Saka
lang kami mag-uusap pag hihiram ako ng pencil sa kanya. “grabe naman sila sir
malapit na nga ang sem break kailangan pa nilang magpaproject ng sobra sobra,
hay..hell week!” reklamo ni Sam. “I agree.” Sagot ni Claire. “hoy Dreah!
Nag-iisip ka na naman diyan. Ang weird mo this past few days.” Sabi ni Sam. “meron
nanaman kasi akong natanggap na bagay mula sa MISTERYOSO na yan.” Sagot ko. “o
anu naman un?” sabay nilang tanong. “ito o.” pinakita ko ang isang teddy bear
na may nakasulat na mahal kita kasi….. “o bakit yan? Di ka na nasanay halos
isang bwan ka ng nakatatanggap mula jan sa MISTERYOSO nay an ah.” Sabi ni Sam.
Lumabas ako sa may corridor para magpahangin nang lumapit si Klein, “grabe
sakit na ng kamay ko kakagupit ng mga projects…” sabi niya habang nag-uunat
unat na parang kagigising. Hindi ako sumagot. “may problema ka?” tanong niya.
Timingin lang ako deretso sa mata niya “may problema ka nga” sabi niya at sa
hindi inaasahang pagkakataon ay inakbayan niya ako. “ayos lang yan, pasasayahin
kita.” Sabi niya. “unggoy ka ba?” tanong niya sa akin at nagulat ako “hindi
noh, bakit mukha ba?” tanong ko. “hindi pero kasi sumasabit ka sa puso ko.”
Sabi niy asabay tawa…”bangin ka ba?” banat niya uli. “hindi bakit?” tanong ko “kasi
nahuhulog na ako sayo.” Sabi niy asabay tawa at napangiti ako konti “eh, drugs
ka ba?” tanong niya ulit. “gagi hindi noh, bakit namna sana?” sabi ko na
nakangiti. “nakakaadik ka kasi =).” Sabi niya at natatawa na talaga ako sa mga
sinasabi niya “pustiso ka ba?” tanong ko naman “o bakit?” huminga ako ng
malalim at sinabi na “because I can’t smile without you.” Nagtawanan kaming
dalawa, parang nawala ang aking pag aalala tungkol kay MISTERYOSO dahil parang
panatag ako na hindi ako masasaktan pag kasama ko si Klein. Napatingin ang
aking dalawang kaibigan at alam kong nagtataka sila dahil alam nilang kumukulo
ang dugo ko kay Klein. “o ayan Masaya ka nanaman.” Sabi niya ngumiti lang ako
sa kanya at bumulong siya sa akin “mahal kita kasi…” sabay takbo dahil maron na
ang next subject teacher namin.
Chapter 4: the Knowing
“sembreak na!” yan ang gusto kong isigaw sa lahat ng taong
masasalubong ko ngunit di ko magawa dahil magmumukha lang naman akong tanga.
Kasabay kong umuwi ang aking mga kaibigan. “may natanggap ka ba ngayon? Tanong
ni Sam sa akin. “wala!!” Masaya kong sagot sa kanya. Naglakad kaming
magkakaibigan pauwi ngunit napagisip isip nilang pumunt amuna sa mall pero
hindi na ako sumama dahil gusto kong matulog hannagng last day ng sembreak.
Habang naglalakad ako mag isa, nakita ko si Klein naglalakad din mag isa kaya
tinawag ko siya “klein!!”sigaw ko at napatingin siya at nilapitan ako. “o bakit
mag isa ka?” tanong niya. “pumnta sa mall mga friendtacles ko, ikaw?” “ah, wala
naglaro silang dota.” “ah ganon.” Naglakad kami pauwi at walang na-uusap nang
naisip niya sigurong manuod kami sa bahay nila, sumama naman ako.
“ano gusto mo panuorin?” tanong niya sa akin. “Kahit ano, trip
mo ba?” sagot ko sa kanya. “tingin ka nalang jan ng gusto mong panuorin,
magluluto lang ako ng kakainin natin.” Sabi niya sabay tiro sa napakaraming dvd
sa tabi ng tv niya. Napili kong panuorin ang a walk to remember dahil hindi pa
to nabubuksan at gusto ko siyang asarin, alam kong lalaki siya at hindi
nanunuod ng ganito. Napagisip isip kong mag-isa lang pala niyang nakatira sa ay
kalakihang bahay malapit lang sa bahay namin. “klein, matagal ka pa?” tanong ko
sa kanya pero hindi siya sumagot kaya naglibot muna ako sa bahay nila dahil
hinhanap ko rin ang comfort room. may nakita ko ang mga pictures naming sa
isang table malipit sa isang kwarto at napangiti ako sa nakita kong class
picture na sinungayan niya ako. Sa pagaakalang c.r. ang kwartong kasunod ng
mesa, binuksan ko ito at nagulat sa aking nakita. Teddy bear, roses at mga letters na may
nakalagay na MISTERYOSO. Shet!!! Si Klein si MISTERYOSO? Inisip ko ang buong
pangalan ni Klein, Klein Alvin YOSO, F*ck ang tanga ko!!! Bakit di ko yo naisip
ang tagal na, ang bobo ko, si MISTERYOSO ay si Klein? Agad kong isinara ang
kwarto niya nang narinig kong tinatawag na niya ako “Dreah san ka?” bumaba ako
agad. “san ka galing?” tanong niya sa akin. “ah wala naglibot lang ang laki
pala ng bahay mo, mag-isa mo?” tanong ko na parang wala akong nakita. “ah, oo,
asa ibang bansa na sila mama at dir n magtatagal kukunin na rin nila ako.”
Sagot niya . sabay kaming umupo sa may sofa. “ah ganon?sayang naman.”
Nagsimula na ang movie at tahimik kaming dalawa, naglalaro parin
sa isip ko kung sasabihn ko bang alam ko nang siya si MISTERYOSO. Pinili kong
itago ang nakita ko sa sarili ko. Sa kalagitnaan na ng movie ay sumandal ako
sakanya at inakbayan niya ako. Sa kanyang tabi pakiramdam ko napaka safe ko na,
si MISTERYOSO hindi ako sasaktan. Mahal niya ako kaya niyang isakripisyo lahat
katulad nalang ng pinapanuod namin, pero torpe siya, mahal niya ako pero
sinasarili niya, hindi niya sinasabi pero ginagawa nya. Masmaganda na sigurong
ganito kesa ipilit kong sabihin niya sa akin na mahal kita at hintayin niyang
isumbat ko na mahal rin kita. Nakatulog ako sa balikat ni Klein at nagising na
lamang nang natapos na ang movie. “nakatulog ka.” Sabi niya sabay ngiti. “alam
ko.” Sagot ko. “maganda pala tong movie na to, akala ko boring kaya di ko
pinapanuod.” Sabi niya habang pinapanuod pati ang credits ng movie. “oo naman.”
Umakyat kami sa roofdeck nila dahil sabi niyang duon siya
nakakakuha ng peace of mind, pero pilit parin naglalaro ang mga nakit ako sa
isip ko .Sa hindi sinasadyang pagkakataon ay nasabi ko sakanya na alam ko na
siya si MISTERYOSO. “klein, alam ko na.” sabi ko bigla. “alam mo na ang alin?”
tanong niya na parang wala siyang lihim. “klein ikaw si misteryoso? Klein,
tinago mo? Tinago mo ng ang tagal tagal.” Sabi ko na parang
pinagsisinungalingan ako. Tahimik lang si Klein. “klein, bakit? Kelan pa?”
tanong ko sakanya at napatingin siya sa malayo. “matagal na Dreah, matagal na.”
pabulong na sabi niya. Madilim na ang paligid kitang kita na sa kalawakan ang
mga bitwin at buwan na nagsisilbing ilaw naming. “bat di mo sinabi? Bakit
sinarili mo? Bakit tinago mo lang!” sabi ko, may namumuong luha na sa aking mga
mata. “Dreah, hindi ganun kadali, dreah, wala akong lakas ng luob para sabihin
sayo, para matanggap mo, dahil iniisip ko na baka ireject mo lang ako, baka
ayaw mo. Takot ako masaktan dreah!.” Sabi niya. Tumulo na ang liha sa aking mga
mata. “klein, bat di mo sinubukan?”tanong ko. “dreah, I’m sorry….” Sabi niya at
niyakap ako. “dreah, mahal kita at ayaw
kitang mawala yun lang yun….” Bulong niya sa akin. Hindi ko alam kung ano
isasagot ko dahil napaka bilis ng lahat ng pangyayari kaya niyakap ko nalang
siya,
Chapter 5: distansiya
Ilang araw na rin na hindi kami nagkakausap ni Klein at ngayung
pasukan nanaman para sa second sem ay makakausap ko na siya. Pagpasok ko sa
classroom ay siya aga ang aking hinanap, wala pa siya. Tulala akong nilapitan
ng mg akaibigan ko “kamustang break mo girl?” tanong nila sa akin. Wala akong
maisagot dahil hindi ko alam kung ayos ba o hindi. “oy dreah, kamusta?!” sabi
ni Sam. “ahh, a-a-yus lang, kayo?” sabi ko nalang. “Masaya, wala ka nung mga
outing ah, dalawa lang kayo ni Klein ang wala, magkasama ba kayo?” tanong nila. Yumuko lang ako sapagkat
hindi ko siya nakita o nakausap sa mga nalalabing araw nang break. “hindi,
hindi ko siya nakasama eh.” Sabi ko.
Sawakas dumating na si Klein kaya agad ko siyang nilapitan “klein,
musta?” sabi ko pero nilayuan niya ako. Nagulat ako sa ginawa niya,shet to ah
siya na ngang nilalapitan siya pang lalayo. “problema mo!!!” sigaw ko. Kumukulo
nanaman ang dugo ko sa tuwing nakikita ko siya pero iba ito sa dati, mas
nangingibabaw ang pakiramdam na “bakit?may distansya na?”
Kamalasan ba naman nagging kapartner ko nanamna siya sa
chemistry namin. Ginawa ko ng mali ang unang procedure para mapansin niya ako
pero wala hinayaan niyang mali ang aking ginagawa kaya inulit ko ulit,
nagkasalubong an gaming kamay sa pagkuha ng test tube kaya nagkatinginan kami,
halata sa mata niyang may problema siya, ang lalim na parang may gusto siyang
isigaw. Natapos ang boung session sa chem. Na hindi kami naguusap.
Umuulan nanaman, wla nanaman akong payong sana meron si Klein
tulad ng dati. Pero walang dumating na Klein, wala akong kasamag humua ang
ulan, wala…magisa ko na, parang magisa ko nalang sa buong mundo. Pinili kong
magpaulan, pinili kong magpakabasa sa ulan. Kasabay ng pagtulo ng ulan ang
pagtagaktak ng luha sa aking mata..bakit asan si Klein? Asan siya?! Gusto ong
itanong sa buwan kung asan si Klein sa oras na kailangan ko siya. “klein…?”
bulong ko sa sarili ko haban naglalakad ako sa ilalim ng mabibigat na tulo ng
ulan. Nahihirapan na ako,hindi ko magagawang bigla siyang talikuran….bakit din
a ganon? Nakarating ako sa bahay na basing basa lahat, walang tao. Pakiramdam
ko talaga magisa ko nalang dito sa Earth. Humiga ako agad “klein!!!!” sigaw ko
at umiyak. Hindi ko na kayang piliting Masaya ako….nalilito na ako, panu mo ba
mararamdaman.bakit may distansiya?space?
Chapter 6: parting time
Pagpasok ko ng room iniisip ko kung ano ang meron dahil may
isang dosenang rose sa upuan ko katulad ng dati at may kasama itong mga letters
lahat ay galing kay MISTERYOSO. Si Klein ay tahimik na nakaupo sa kanyang
upuan, nilapitan ko siya. “klein, bakit?” tanong ko at tumayo siya at niyakap
ako nang napakahigpit sa harap ng mga kaklase. “dreah, I have to leave…” un
lang ang nasabi ni klein. At dumating na ang teacher, at inutusan kaming gumawa
ng poem. buong araw kaming walang ginawa dahil hindi pa naayos ang schedule
namin.
Uwian na at umuulan parin, nakita ko si klein na naghihintay at
agad ko siyang nilapitan “Klein, what do you mean?” tanong ko. Tinalikuran niya
ako at alam kong naiiyak na siya “harapin mo ako, anong meron?” sabi ko. “dreah,
naalala mo nung sinabi kong kakaunin din ako ng mga magulang ko?” tanong niya
na nakatingin sa mata ko na parang puso ko ang kausap niya. “oo…” sagot ko na
nagtataka. “dreah, kukunin na nila ako, dreah, I’m leaving, I only have one
week to spend it with.. one week, for me is not enough for you to feel how much
this heart screams your name, how much this love is so real.” Sabi ni klein.
Napatunganga lang ako sa sinabi niya pakiramdam ko magugunaw na ang mundo sa
ilalim ng akong mga paa. “klein, bakit ngaun pa?ngayun pang Mahal na kita?”
sabi ko at pinipigilang umiyak. “dreah, promise me na ganyan lagi ang
mararamdaman mo kahit wala na ako.” Sabi niya at niyakap ako ng mahigpit. “long
distance relationship Klein?” tanong ko. “oo.”
Hindi ko alam ang nararamdaman ko pag uwi namin, wala ako sa
sarili ko, wala….. ang hirap hindi ko kaya, mas gugustuhin ko pang umupo at
makinig sa chemistry teacher naming ng magdamag kesa paulit ulit kong naririnig
ang kanyang boses na sinasabing “I’m leaving.” i’m dying inside, it cuts like a
knife. Pero anong magagawa ko? Kailangan ko tanggapin na aalis siya,iiwan ako
ang taong nagturo sa akin na magmahal.
Chapter 7:kaya mo ba?
Kinabukasan, sa aming
Filipino subject sabi nang teacher naming na kailangan naming basahin
sa harap ang poem na ginawa namin,
punong uno ng luha ang notebook ko dahil ginawa ko ito kagabi, kamalasan ba
naman ako pa ang nauna:
Naniniwala ba kayo sa long distance realationship?
Yung tipong dagat ang inyong pagitan
At langit nalang ang kapwa niyo tinitignan
Kung saan oras,araw at taon
ang lilipas na hindi kayo magkasama
sisikat at lulubog na ang araw at buwan
na hindi niyo kapiling ang isat isa
at sangkap ay telepono sa inyong pagmamahalan
internet ang tulay sa milya-milyang pagitan
at ang mga kuhang litrato ang bawat kwento
sa bawat pangyayari sa buhay niyo
na nagsasabi sa puso niyo na
sana andito ka, sana kasama kita
sa madaling salita ang tangi niyong sandalan
ay pangako, pagtitiwala at pagmamahalan
marahil isa ka sa sasagot na hindi
dahil ba ang panahon at mundo
na ating ginagalawan ay nababalot ng tukso
dahil ba mahirap sumugal ng hindi mo alam?
Kung karapatdapat ba siyang pagkatiwalaan
O dahil takot kang umasa at sa huli’y masaktan
Sadyang maraming kinakatakutan ang tao
Takot masaktan takot matalo
Kaya ang ganitong relasyon
Unti unting nagging alamat
Ang pagmamahalay ba’y di sapat
Hindi ba karapat dapat itaya
Ang buo mong pagtitiwala?
Sadyang ginawa ang mundo na balanse
May saya may lungkot
May katapangan at takot
Hinahanap ng puso ang babalanse dito
Paano kung itong tao ay malayo?
Mas maganda na kayang
Sumubok sumugal at maniwala
Kaysa sumuko nang walang bahala.
Tumigil ako sa pagbabasa dahil sa mga luhang tumagaktak at hindi
ko napigilan ang sarili kong itanong si klein, “kaya mo ba?”
Chapter 8: pagbilang ng panahon
Marami nang taon ang dumating at umalis, marami nang oras ang
nasayang kakaisip sa kanya, ok ba siya o kaya’y ako’y nalimot na. doctor na
ako, siya kaya ano na? single pa ako at naghihintay,siya kaya? Magbabalik pa
ba? Ang hirap na sa tuwing sisikat ang araw ay umaasa kang mukha niya ang
makikita mo, na amoy niya ang maaamoy mo, na yakap niya an babati sayo. Sampong
taon na ang lumipas nang nawala siya sa akng tabi sampong taon na nag-iisip at
nababhala, meron pa kaya ang pagmamahal na nraramdaman niya?
Araw araw akong may nagagamot na mg abata, araw araw akong may
inooperahan, araw araw ding may namaamatay sa akin mag kamay. Pero ako kay, ang
pusong plit umaasa, magagmot ko ba? O tuluyan nang mamatay sa kahihintay…sigro
nga’y tama ang mga friends ko dati, nakasabay kong lilipasan ng oras ang aking
talino at panahon. Tanggap ko na, mabubuhay akong mag-isa, walang kasama kundi
ang aming mga alaala, mula grade one hanggan 4th year hs. Malamang
nalimot na niya ako o kun hindi man , mananatili nalamang akong alaala ng
kanyang pagkabata. Tama na ang mga memories naming para ipakita na nagmahalan
kami sa mg apanahong katabi namin ang isa’t isa. Ang pagkakamali lang ay
maraming nasayang na oras na nagkainisan, nagkabalewalaan at hindi nagpansinan.
Nabilang ko na lahat ng panahon na meron kami,nabilang ko na rin ang oras na
nasayang naming at pati na rin ang panahong ipinagkait sa amin. Sana kung asan
man siya ngayon inaalala niya rin ako sa paraang ganito, sana iniisip niya rin
kung buhay pa ako. Sana maisip rin niyang bilangin ang panahong meron at nawala
sa amin. Si MISTERYOSO, ang taong nantakot at nagpanatag nang buhay ko, Si
MISTERYOSO ang taong nagturong magmahal,
si MISTERYOSO ang bumalanse sa buhay ko.pero kailangan kong ipagpaatuloy ang
buhay ko, lilimot nalang ako.
Chapter 9: magbalik
Paggising ko isang umaga, may naiwan ng isang rose at letter sa
aking pintuan. Nagtaka ako kung kanino galing ang mga iyon. Binksan ko ang
letter pero wala itong laman. Naalala ko tuloy ang mag oras na si MISTERYOSO
ang misteryosong lalaking bigla bigla nalang mag-aabot sa akin ng mga ganito.
Pagpasok ko sa ospital napaka rami ko agad pasyente, lahat bata
na may sakit, ngunit bakit lahat sila may hawak na rose?nagsimula nanaman ang
nararamdaman kong takot nuon. Lahat ng pasyente ay nagiiwan ng mga rosas sa
aking maliit na mesa, sa huling limang pasyente ko ay nagtaka ako wala silang
binigay kaya napanatag ang loob ko. Pang huling pasyente na itong susunod sabi
ko sa sarili ko. Pagpasok ng huling pasyente ko,nagulat ako Shet, si Klein?
“dreah?”sabi niya at isinara ang pinto,. “Klein..” hindi ko siya
nagawang yakapin sapagkat nakapag move on na ako. Wala na ata ang aking
nararamdaman, may naramdaman akong galit sa aking didbdib dahil ganon kadali
lang niya akong naiwan, pero hindi gaon kadaling bigla nalng niya akong
babalikan..sinubukan niya akong yakapin pero umayaw ako. “buhay, ka pa pala. Di
ka man lang nagparamdam.” Sabi ko na may halong tampo. “nag e-mail ako sayo,
hindi ka nagreply.” Sagot niya. “hindi ko natanggap wag ka magsinungaling.”
Sabi ko. “dreah, hindi ka naalis sa isip ko sa tuwing gigising at matutulog ako,
buong oras at panahon na malayo ka sa tabi ko ikaw lang inisip ko, dreah when I
left I lost a part of me.” Sabi niya. Hindi na siya ng Klein na kilala ko dati,
hindi na siya si MISTERYOSO na hirap sabihin ang nararmdaman. “salamat, pero sa
paglipas nang paanahon na wala ka, pinilit ko na lang na kalimutan ka kaysa
araw-araw akong naiisip kung ganun parin kaya.” Sagot ko, pinipilit kong wag
nang umiyak para mapakita sa kanya na kinaya ko kahit wala siya.
“hindi kita nilimot, bumalik ako para sayo,”
“ten years,Klein, ten years na wala ka, hindi ka manlang
nangamusta.”
“how about the promises,Dreah? The promise that you’ll wait.”
“all the feelings vanished Klein, nawala ka nalang ng pang bula,
umalis ka sa pagaakala kong araw araw mo akong babalitaan ng nangyayari sayo
pero…wala….i waited Klein.”
“please, dreah, give me another chance.”
“enough, move on…just what I did….tama na, enough of the roses,
tamana yung nga memories natin, natanggap ko na, wala ka na eh……hindi ganon
kadali pero kailangan.
“so I guess this is good bye.”
“oo, umalis ka na.”
Chapter 10: goodbye L
Over time ako sa hospital ngayon kasi wala ang ibangg doctor,
wala masyadong pasyente kaya ayos lang.
Malipas ang ilang oras, biglang dumating ang ambulansya ng
hospital, at kinakailangan ako sa emergency room. pag pasok ko ng emergency
room nagulat ako sa nakita kong duguan na tao. Hindi ako nagugulat sa ganito
dati dahil pinili ko itong trabaho eh, pero ngayon,nang Makita ko tong taong
to,duguan at nagaagaw buhay, kinakailangan ko talagang buhayin to.
Tumutulo ang luha ko habang pinipilit irevive itong tao. “please
live…live” sigaw ko habang pinipilit siyang buhayin pero huli na ang lahat….wala
na. napaupo ako habang umiiyak, sobrang iyak ko wala na. naalala ko lahat
samahang meron kami, kami ni Klein. Lahat nawala parang bula, pakiramdam ko
pasan ko na ang buong mundo sa aking balikat. Klein died on my arms. I should’ve
never let him go, sising sisi ako……ang taong nang iwan sa akin pero ginawa ang
lahat para balikan ako ay rineject ko, rejection os the thing he was so afraid
of from the start. Bumalik siya sa pagaakalang mahal ko parin siya, pero
ipinagkait ko sakanya, ipagkait ko ang matagal na naming prinoprotektrahan. I
was so stupid when I said I didn’t love you so.
Lumabas ako ng hospital at nagtanong kung ano nanyari, sabi nila
lasing daw siyang nagmaneho
At di nakita ang nasalubong niyang truck kaya bumagga ito.
Binuksan ko ang email ko at nagulat na may 10,000 unread messages ako. Binasa
ko ang pinakahuling message.
Dreah, I’m coming back to be with you and never leave your side
anymore. will you marry me? I know this is imformal but I just can’t wait to
ask you this”
Dated: 10/23/2007
Naiyak ako sa nabasa ko ang tanga ko sa pagkalimot ko sa kanya
hindi ko na muling binuksan ang email ko, ang ipinangako niyang magiging
communication namin. Pinagsisihan ko lahat.
Gabi din na yon, pumunta ako sa bahay nila dati, nakita ko na
nakahanda ang lahat puno ang bahay ng rose, tulad ng mga binibigay niya sa
akin. Sumara ang pinto dahil sa malakas na hangin. Naluha ako ulit sapagkat
ramdam ko na andoon siya, naghihintay sa aking pagdating. “klein, I’m sorry, I
shoud’ve hold unto you….i’m sorry…I’ll always love you. The deafining silence
means nothing to none but me, I expect him to answer but only the cold linger
of wind answered.
I promise you that I’ll grow old withmy knowledge and with our
mamories.
And this flame of love we have will never burn..
----end-----
“”””sorry sa mga mali na naittype…sorry,,,intindihin nalang
